شکیب شیخی

ایمامورا که ورودش به سینمای حرفه‌ای از طریق دستیاری برای یکی از غول‌های سینمای کلاسیک ژاپن و جهان، یاسوجیرو اوزو، محقق شده بود، از تصویر تمیزی که اوزو و امثال او از مردم ژاپن ارائه می‌دادند، راضی نبود و سعی داشت تا کادر خود را در اطراف شخصیت‌هایی تنظیم کند که زندگی کدر و آشوب‌زده‌تری دارند و لازمه این را کدر و آشوب‌زده‌تر کردن خود کادر می‌دید....

ین پرسش برای بسیاری از فیلم‌سازان و منتقدان جهان باقی مانده است که اگر گونِی در این سن و در اوج پختگی زبان سینمایی‌اش درنمی‌گذشت، چه فیلم‌های دیگری که می‌توانست بسازد؛ این پرسش هرگز پاسخ خود را پیدا نخواهد کرد، و این بی‌پاسخی خود را به شکل حسرتی بر قلب ما گذاشته است. اما بهتر است برای کسب درکی صحیح از این حسرت، ابتدا بارها و بارها تاریخ سینمای ترکیه را بخوانیم و فیلم‌های گونِی را ببینیم؛ تاریخ ترکیه را بخوانیم و فیلم‌های گونِی را ببینیم؛ فیلم‌های گونِی را ببینیم و فیلم‌های گونِی را ببینیم....